Lieve Kerel,

De dagen gaan voorbij,
En de pijn lijkt iets te slijten,
Maar soms als ik me realiseer je staat niet meer aan mijn zij,
Moet ik weer even doorbijten,
Ik zie iedere dag weer die avond in mijn gedachte,
En dan schiet er een pijn door mij heen,
Dan zie ik weer hoe die dierenarts lachte,
En dat goedpraten kan geen een,
Het verdriet blijft bestaan,
En ik word door mijn gedachte achtervolgd als een haas door een jager,
Ik kan je nog niet laten gaan,
En ik gedraag me steeds vager,
Het is niet alleen mijn verdriet om jou,
Maar ook nog om vele anderen,
Ik vergeet het verdriet niet gauw,
Maar alles is aan het veranderen,
Ik weet dat alleen je lichaam overleed,
Niet je geest,
Maar ik vind dat ik te weinig deed,
En niet snel genoeg bij je ben geweest,
Ik zal het mezelf nooit vergeven,
Want mijn besluit,
Koste jou je leven,
Daar kan ik nooit onderuit……
Het leven is soms keihard,
Soms zie ik de zin van het leven niet meer,
Ik ben wat verward,
Maar dit soort dingen doen zo zeer,
Ik hoop dat je nooit vergeet,
Hoeveel ik van je hou,
En ik wil dat je weet,
Je zoon zorgt voor de kudde van jou,
Hij zal altijd bij mij horen,
Als geschenk uit jou leven,
Maar dat wist je van tevoren,
En ik zal net zoveel om hem geven.