... en toen kwam jij

Midden in de winter, aan het begin van het jaar
de bomen nog kaal, de sloten bevroren
de kou in mijn lijf, het verdriet net verdrongen
het leven stond stil en
toen kwam jij

je kwam veel te laat of misschien toch te vroeg
ook jij had de eenzaamheid net een plekje gegeven
ook jij dacht dat het leven niets meer te bieden had
de wereld stond stil en
toen kwam jij

ik wilde het niet of toch eigenlijk wel
probeer me te geven, vertrouwen te hebben
mijn ogen te sluiten, je in mijn leven te betrekken
de aarde gaat langzaam weer draaien want
jij bent nu bij mij

Geschreven door

Treurmenietje

Reacties op dit gedicht

Treurmenietje vindt het leuk als je reageert op dit gedicht Nog geen account bij Gedichten-Freaks? Vul hieronder je gegevens in om te registreren en laat gelijk een reactie achter.
Je schrijversnaam
Wachtwoord
wachtwoord nogmaals
E-mailadres

Albrecht Paul:	Maandag, januari 21, 2002 23:27
Fijn om te lezen dat iemand je leven weer doet draaien, de wereld veranderend in dag nacht, en in seizoenen. Het klinkt bijna als een lied van Louis Neefs, die zanger van zulke mooie levensliederen, die nooit banaal of melig is. Het wonder is vooral wat je in het laatste couplet beschrijft, namelijk dat JIJ het mogelijk maakt voor die ander en voor jezelf. Heerlijk om die draai te zien komen in je verhaal. Dit is een zwierende wals, Cora!

Over dit gedicht

Auteur: Treurmenietje
Gecontroleerd door:
Gepubliceerd op: 18 januari 2002
Thema's: [IK] [JIJ]