Gevangenschap
Het voelt alsof ik een pop ben
Een soort van slaaf
Dat ik alles maar moet trekken
En moet doen wat hun zeggen
Het is alsof ik aan draadjes hang
Dat ze me telkens sturen
Dat ik er zelf niks meer over te zeggen heb
Ik kan er gewoon niks aan doen
De personen die de touwen vast houden
Die bepalen wie ik ben
Die zeggen wat ik moet doen
Dus sorry als ik je pijn doe
Ik probeer steeds weer los te breken
Maar ze blijven maar aan me trekken
Ik moet telkens weer terug
De touwen zijn niet lang genoeg
Zelfs in het donker weten ze me te beheersen
Ik wil los breken maar kan het niet
Hopend dat ik een mes vind
Dat ik de touwen door kan snijden
Het lijkt alsof ik steeds zwakker wordt
Misschien geef ik de hoop langzaam op
Maar toch blijf ik vechten
Ik weet dat ik kan winnen
Langzaam beginnen de touwen te rotten
Dit is mijn kans om weg te komen
Ik trek aan de touwen
Net zolang totdat ze breken
Als een lappen pop val ik op de grond
Eindelijk vrij, eindelijk niet meer gevangen
Ik probeer op te staan maar kan het niet
Ze hebben me te lang beheerst
Eerst moet ik sterker worden
Wachten tot ik het allemaal zelf kan
Dat ik zelf op mijn benen kan staan
En niet meer omhoog gehouden moet worden
Dit is het begin van een mooie tijd
Dat ik zelfstandig kan zijn
En niet meer moet luisteren naar anderen
Dit is mijn wereld, mijn tijd, mijn leven
Een soort van slaaf
Dat ik alles maar moet trekken
En moet doen wat hun zeggen
Het is alsof ik aan draadjes hang
Dat ze me telkens sturen
Dat ik er zelf niks meer over te zeggen heb
Ik kan er gewoon niks aan doen
De personen die de touwen vast houden
Die bepalen wie ik ben
Die zeggen wat ik moet doen
Dus sorry als ik je pijn doe
Ik probeer steeds weer los te breken
Maar ze blijven maar aan me trekken
Ik moet telkens weer terug
De touwen zijn niet lang genoeg
Zelfs in het donker weten ze me te beheersen
Ik wil los breken maar kan het niet
Hopend dat ik een mes vind
Dat ik de touwen door kan snijden
Het lijkt alsof ik steeds zwakker wordt
Misschien geef ik de hoop langzaam op
Maar toch blijf ik vechten
Ik weet dat ik kan winnen
Langzaam beginnen de touwen te rotten
Dit is mijn kans om weg te komen
Ik trek aan de touwen
Net zolang totdat ze breken
Als een lappen pop val ik op de grond
Eindelijk vrij, eindelijk niet meer gevangen
Ik probeer op te staan maar kan het niet
Ze hebben me te lang beheerst
Eerst moet ik sterker worden
Wachten tot ik het allemaal zelf kan
Dat ik zelf op mijn benen kan staan
En niet meer omhoog gehouden moet worden
Dit is het begin van een mooie tijd
Dat ik zelfstandig kan zijn
En niet meer moet luisteren naar anderen
Dit is mijn wereld, mijn tijd, mijn leven
Reacties op dit gedicht
| micina: | Vrijdag, december 22, 2006 17:34 |
| Prachtig gewoon! Dit bewijst dat je op de goede weg bent ... volhouden zo! |
|
| inspiration: | Vrijdag, december 22, 2006 14:18 |
| Wow, mooi zeg, ik had niet verwacht dat je zo weinig reacties had! Echt heel mooi verwoord! Liefs Inspiration |
|
| kleinmeisje: | Vrijdag, december 22, 2006 13:35 |
| zo is het,en je kan het ook.zelf je leven bepalen.ik wens jekracht,moed en sterkte.liefs | |
| *jessica_genders*: | Vrijdag, december 22, 2006 11:58 |
| mooi | |
| schiffie: | Vrijdag, december 22, 2006 11:49 |
| je hebt gelijk! mooi gedichtje. ik heb het graag gelezen. liefs schiffie |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Twinkling_star | 
|
|
| Gecontroleerd door: Anastacia | ||
| Gepubliceerd op: 22 december 2006 | ||
| Thema's: | ||