zonder jou,
kan ik niet vieren.
zonder jou,
kan ik niet lachen zonder er
spijt van te hebben.

alsof ik vier om je dood,
alsof ik erom lach.

je betekende zoveel voor me,
en niemand die het echt begrijpt.
niemand die het ziet.

waarom moest je nou gaan?
waarom moest jij die meserie hebben?
WAAROM??!!!!!

ik ben niet boos op je,
ik rouw alleen om je.
en weet niet echt hoe het moet,
moet ik kwaad zijn op je?
moet ik begrip vol zijn?
moet ik verdrietig zijn?
moet ik me schuldig voelen?

jij kan niet terug komen,
maar ik kan naar je toe gaan.
meer wil ik niet,
ik wil begrepen worden,
door jou..

zal ik het hier ook aftrappen?
mijn vriend in de steek laten die ik zo graag zie,
mijn hond achter laten?
hetgene wat ik wel nog heb?
zodat ik terug bij je kan zijn,
en me terug begrepen te voelen?





(is niet echt gedicht, wou gewoon eens neerschrijvne hoe ik me voel, hoe alles me zo verward, ...)