Winterse Buien
Stilte verdrongen geluiden
grenzen vervagen gevoelens
het lichaam ondergaat extremen
doordrongen winterse temperaturen
scheiden lichaam en geest
stilte is nacht in het bewustzijn
niemand is zichtbaar
winterse vlakten van schoonheid
is geworden het bewustzijn van kou
de klokken galmen
sneeuw van de bomen
intens het verdriet
in vervlogen herinneringen
is nog een restje warmte
als laatste energiebron
zou iemand het leven vinden
in een mens van ijs
zal er nog een zon komen
een warme hand op het voorhoofd
ontdooit het ijs
een lichaam kleurt weer warm
winterse vlakten
worden weer een schoonheid
het leven kan voort.
grenzen vervagen gevoelens
het lichaam ondergaat extremen
doordrongen winterse temperaturen
scheiden lichaam en geest
stilte is nacht in het bewustzijn
niemand is zichtbaar
winterse vlakten van schoonheid
is geworden het bewustzijn van kou
de klokken galmen
sneeuw van de bomen
intens het verdriet
in vervlogen herinneringen
is nog een restje warmte
als laatste energiebron
zou iemand het leven vinden
in een mens van ijs
zal er nog een zon komen
een warme hand op het voorhoofd
ontdooit het ijs
een lichaam kleurt weer warm
winterse vlakten
worden weer een schoonheid
het leven kan voort.
Over dit gedicht
| Auteur: Di Angeli | 
|
|
| Gecontroleerd door: | ||
| Gepubliceerd op: 19 januari 2002 | ||
| Thema's: | ||