Mijn eigen stilte
Mijn eigen stilte
Snoert me de mond
Ik kwets zo vaak anderen
Elk jaar weer
Neem je je voor
Jezelf anders op te stellen
Elk jaar weer
Lukt het even
Maar faal je erna ook weer
Mijn eigen stilte
Snoert me de mond
In die stilte
Huil ik in de nacht
Stiekem in bed
Waar niemand het horen kan
Tranen stromen maar door
Niks van niemand, geen gehoor
Een pijnscheut gaat er door me heen
Mijn eigen stilte
Snoert me de mond
Ik lig stil
En denk na
Over alles, ook mijn lieve opa
Ik moet zo niet doorgaan
Gemeen dat ik ben
Anders dat is hoe ik het wil
En dit keer: ga ik mezelf eraanhouden
Anderen helpen daarbij
Mijn eigen stilte
Snoert me de mond
Ik kan me nu maar beter stil houden
Niks zeggen
Zo gaat het voortaan
Toch maar even niks zeggen
En mijn best erop doen
Mijn eigen stilte..
Reacties op dit gedicht
| Allysson: | Zaterdag, maart 05, 2011 08:49 |
| zo veel herkenning in dit gedicht.. en toch, er is vergeving! Liefs, mij |
|
Over dit gedicht
| Auteur: *Emms* | 
|
|
| Gecontroleerd door: Anastacia | ||
| Gepubliceerd op: 26 december 2006 | ||
| Thema's: | ||