doelloos dwaal ik weer door de stille straten
waar ik ook kijk nergens zijn de lichten aan
wil zo ontzettend graag met iemand kunnen praten
maar niemand die mij ziet dwalen of ziet staan
het gevoel van eenzaamheid blijft door mijn lijf stromen
en wederom zijn het weer mijn tranen die blijven komen
roep en schreeuw maar niemand die mij lijkt te horen
ga nu snel naar bed het is laat en wil niemand meer storen
zal gaan dromen over een leven zonder eenzaamheid en pijn
over een vreugdevol leven vol plezier dat lijkt me zo fijn
een wereld en een plek waar ik helemaal mijzelf kan zijn
maar in de morgen word ik weer wakker en was alles schijn