ik voel me raar en kan er met mijn hoofd en gedachten nog steeds niet bij,
het laat me maar niet los dit was gewoon te bizar ja zelfs voor mij,
ik was zo bang zoals jij daar lag en we hadden geen idee wat jij daar zag,
nog steeds niet te vatten wat er is gebeurd die nacht die gezellig had moeten zijn,
altijd stoer over doen en groot over praten maar als het gebeurd dan ben je zo klein,
ja het is ons nu gewoon overkomen.
maar als we dr over praten worden we haast niet serieus genomen.
zelfs me ouders zeggen jullie hadden gewoon te veel gedronken.
nou mijn vertrouwen in hun is dus nu wel aardig geslonken.
ken dus niet eens me ouders nog echt vertrouwen.
ha ja dan ken ik dus net zo goed over alles me bek wel houwen.
maar verder denken me vrienden en zo dat het goed met me gaat.
en ik denk dat ik dat zo ook maar laat.
nee me eigen problemen daar kom ik zelf misschien ooit nog wel uit hoewel ik echt op begin te raken.
en wie ben ik nou om je daar echt zorgen en druk om te maken.
soms ben ik het weleens zat en vind ik het allemaal even genoeg.
heel de dag werken voor iedereen en je best doen maar geen dankjewel voor al je gezwoeg.
er is er één die waardeerd wat ik vooor dr doet.
en zegt dat dat dan ook vaak en dat doet me goed.
maar hoe sterk ik ook lijk soms trek ik het even niet.
en hou dat steeds verstopt en vraag me af of iemand dat ziet.
veel van je vrienden houden op ze letten en om ze geven.
met die instelling ga ik door het leven.
ze bij staan als iemand het moeilijk heeft.
en laten weten dat je om ze geeft.
ik heb veel voor me vrienden over want vroeger had ik ze niet