Herfstkleurheid
Spiernaakt in mijn hoofd
Geleefd tussen hoop en waarheid
Ligt tussen wat hersenspinsels
De ontnuchterende klaarheid
Na wat herfstgekleurde dromen,
Waarmee de bomen,
De kille takken
waren behangen
restte me slecht mezelf
En een zinderend verlangen
Zoveel afstand tussen willen
En het onvermijdelijk weten
Zoveel ruimte tussen leugens
Die al zo lang zijn vergeten
En ik hou me stevig vast
Aan de eenvoud, de gedachte
Dat een welgemeende lippenkrul
De kilte in me kan verzachten
Reacties op dit gedicht
| Mathilde: | Donderdag, december 28, 2006 20:17 |
gelukkig kan dat altijd. liefs, mathilde |
|
| Dirk Hermans: | Donderdag, december 28, 2006 15:11 |
| mooi | |
| kleinmeisje: | Donderdag, december 28, 2006 14:36 |
| wat een glimlach al niet kan doe,mooi gedicht.liefs | |
| sunset: | Donderdag, december 28, 2006 10:51 |
| Wohw. Beeldend treffend overgebracht. Liefs, sunset |
|
| ana (stacia): | Donderdag, december 28, 2006 10:22 |
| Ja ... |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Steven Vermeulen | 
|
|
| Gecontroleerd door: Anastacia | ||
| Gepubliceerd op: 28 december 2006 | ||
| Thema's: | ||