Verteerd door verdriet binnenin, doch met geheven hoofd
Bewandel ik het levenspad, gespeend van mededogen
Door troosteloze leegten en gevoelens beroofd
Heb ik geleerd niet te buigen of te smeken voor mensenogen

Wat zou ik willen schreien, tieren en tekeergaan
Dat is wat ik voor eens en altijd wil
Maar het enige wat ik immers kan ondergaan
Is afstandelijkheid, als ijs koud en kil

Wat is er nu zo moeilijk aan het tonen van gevoel
Is het een teken van zwakte om te zeggen wie je bent
Of het nu schaamte is of lust of razernij zonder doel
Of je emoties onder controle hebt en ze allemaal ontkent

Waarom dragen we onze maskers zo trots en onwetend
Alsof het de normaalste zaak is en het zo hoort
Al heeft het de heftigste der emoties in ons ontketend
Zijn we door onze schaamte toch de grond in geboord

Zijn onze woorden dan niet genoeg om te zeggen wat we menen
Om zonder remmingen en zonder schroom te spreken
Om alles uit te leggen aan al die mensen en diegenen
Die niet weten wat liefhebben is zonder gebreken

Verward, gevoelloos en van alle emoties verdoofd
Blijf ik hopen voor de toekomst en welzijn van de mensen
Standvastig en halsstarrig biddend "De Here Zij Geloofd"
Krijgen jullie allen zonder uitzondering de beste wensen