Vergeten in het gefluister van dromen.
Verdronken in de liefde met z'n traan.
In jouw verhalen van het sprookjesbos dwaal ik eenzaam en alleen achter het groen van alle bomen,
want ik ben in mijn laatste diepe droom vergeten blijven staan.

Het sprak belofte's,
Vertelde het licht.
Zoveel woorden schonk het naar mijn hart.

En elke keer weer opnieuw oog in oog met onze angst, pijn en verdriet in elkaar gericht.
Het heeft me nu zo verwart.

Wanneer ik weer eens terug lees doorheen elk geschreven gedicht.
Al dat gevoel.......
Waarom doet het bij mij niks of nauwelijks nog wat los maken?
Wat is dan uiteindelijk van elke ervaring nog zijn doel?
Waarom kan slechts één enkel persoon mijn ziel nog raken.
En waarom waarnam ik dat dan bij diegene zoals messen wat door mijn hart staken.

ik geef je mijn laatste woorden,

want,

Ik voel me ingesneeuwt.
ik voel me koud.

Alle tranen wat ik nu al uit me hebt geschreeuwt.
Mischien is dat wel wat mij van dit alles zo tegen houd.

Mijn ziel is verovert en tot het niets over gegeven.
Een hart aldus bevroren.
Zoals een gedachte wat in zijn tranen is weggedreven.
Omdat het zijn tegenstrijd niet meer wou horen.

Jouw sprookjes verfluisterde stiekem mijn leven.
Is dromenland nu dan daarmee ook verloren?

Laat mij dan vergaan in dat wat ik jou wou en kon geven.
Terwijl jij verder groeit in hoe jij mijn hart deed verstoren.

Dwaal ik verder achter het groen van de bomen in mijn gefluisterde sproken,
eenzaam en alleen.