Daar ergens naast de tafel, zag ik de stilte de tijd doden.
Keek naar een condensatiedruppel die zon verwarmde ramen afkoelde,
volgde hoe de wind door een kier sloop en als onzichtbare vingers de witte gordijnen beroerde.
Zittend hier in een zetel als vorm voor mijn lichaam,
ervaar ik dat de wijzer van de seconden steeds terugkeren.
Maar morgen wanneer hij er is,
zal hij de tijd terug laten leven en mij die seconden innig laten beleven.


Voor nu, zie ik de stofdeeltjes dwarrelend vallen,
kijk ik hoe ze zich ophopen aan mijn half geleegd glas.
Hier zitten in een zetel gevormd als lichaam,
voel ik de bonkende stilte mij wegduwen in het niets,
hoor de benauwende schreeuw van eenzaamheid in mijn hart.
Maar morgen wanneer hij er is,
zal de eenzame in het niets worden verdreven en
mijn glas boordevol gevuld met een lach.


Voor nu, word door leegte mijn gevoelens in de ongerijmdheid verloren,
kunnen de dagelijkse genoegens van spijzen en drank mij niet bekoren.
Hier zittend in één zetel gevormd lichaam, hunker ik naar het moment dat ik leef,
het moment van morgen wanneer hij er is ,
wanneer hij de geest van donkere gedachten zal verjagen,
zijn oprechte warmte alles zal laat vervagen,
men mij in de armen sluit en ten volle met liefde omgeef.





"......wanneer morgen......"