Het begin van je doodstrijd



Die dag is al een hele tijd geleden,
en toch behoort hij nog niet tot het verleden.


Mijn nonkel belde me 6x in de klas,
ik voelde dat er iets met oma aan de hand was.


Ze was de zondag al niet goed,
herkende mij niet en zag op de muren niets dan bloed.


Ze wilde grijpen naar onzichtbare handen in de lucht,
en wanneer ik zei dat er niets was sloeg ze telkens een diepe zucht.


Op school trof ik mijn neef als stagiair bij alle leraren,
en begon paniekerig naar hem te gebaren.


Door te vertellen dat zijn papa mij had gebeld,
voelde hij zich ook plots bekneld.


Hij nam zijn gsm om zijn papa terug te bellen,
op zijn gezicht zag ik dat het nieuws mij ging kwellen.


“Het gaat niet zo goed met oma,
sorry dat ik het je moet zeggen maar… ze ligt in coma.”


De minuten erna kan ik niet meer voor de geest halen,
waarschijnlijk was ik diep in mijn gedachten aan het verdwalen.


Gelukkig mocht ik van mijn lerares de school verlaten,
zodat ik met mijn familie kon gaan praten.


Ik weet niet waar ik zat met mijn gedachten…
plots zat ik met mijn fiets voor oma haar deur te wachten..


Daar zat ik dan, overspoeld door emoties en door de regen,
ik kon me zelfs niet meer bewegen…



woensdag 27 december 2006, 14u30