Je kan om me lachen,
je kan me bevuilen.
Maar het doet me niks,
ik zal me niet verschuilen.
Ik ben wie ik ben,
en zo ben ik.
Daar kan jij niks aan veranderen,
wat zie ik nou, snik snik.
Nou is het weer zover,
ze moet weer huilen.
Ze heeft weer eens aandacht te kort,
en schreeuwt aandachtig: 'Kon ik mezelf maar inruilen.'
Huilend duikt ze de wc in,
vriendinnen achter haar aan.
Ik weet wel dat dat geen echte vriendinnen zijn,
en ze zullen haar op één dag ook wel laten staan..
..en dan is ze alleen.