Lichaamstekening
dat het je teveel werd, al het ademen
om mens te mogen zijn, dat je liever
iets anders bleef, een muur ofzo
en dat alle plekken op de onderkant
van je huid en in je achterhoofd dan ook
steen mochten zijn, dat ze konden terugslaan
en meer wonden maken dan jij ooit
hebt gekregen, bij voorkeur het verlamde
weer benen geven en op de vlucht slaan
en niet willen dat de tekeningen ooit weer
beginnen praten; het is vergankelijk hoe
één kind duizend gezichten hebben kan
en doodgaan nooit meer eenzaam is.
Reacties op dit gedicht
| Mathilde: | Donderdag, januari 04, 2007 21:03 |
..of ik keek waar dat niet mocht, zo voelt dit gedicht. zo intens. |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Hannepon | 
|
|
| Gecontroleerd door: Innerchild | ||
| Gepubliceerd op: 04 januari 2007 | ||
| Thema's: | ||