de dood in deze man
en uitgerekend hier
kom ik mezelf weer tegen
een beetje vervreemd
maar beangstigend herkenbaar
al onmenselijk lang
moet ik hier hebben gelegen, zo
op de rug en krampachtig
met mijn ogen naar de zon
en in tranen zal ik knielen
doch lachend sta ik recht
want de dood in deze man
baart het leven in de stilte
die luid als nooit tevoren
de dag tot het verleden maakt
Reacties op dit gedicht
| ana (stacia): | Maandag, januari 08, 2007 20:03 |
| Hoge ups, diepe downs. Je schijnt er goed mee om te kunnen. Mocht je nog ergens een paar lessen veil hebben ... liefs ana |
|
| Mathilde: | Vrijdag, januari 05, 2007 22:38 |
al een paar malen gelezen. ik pretendeer niet te begrijpen maar het grijpt me aan. steeds weer. |
|
| switi lobi: | Vrijdag, januari 05, 2007 15:18 |
| Rakend diepe gevoelens, prachtig geschreven! Liefsliefs, switi lobi |
|
| Innerchild: | Vrijdag, januari 05, 2007 11:40 |
| En hier, in 2007, kom ik je weer tegen. Springlevend met af en toe de dood in je hart ... Ook voor jou, het hele jaar door, het allerbeste ! ;) M. |
|
| sunset: | Vrijdag, januari 05, 2007 08:06 |
| Graag gelezen en treffend overgebrachte poëzie. Liefs en jij ook een warm, liefdevol, gezond 2007 sunset |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Het Gejefte | 
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 05 januari 2007 | ||
| Thema's: | ||