Dolende mensheid
In de spanning van licht naar donker
prevel ik mijn gebed
(wat ik nooit doe maar wat doet dat er toe)
van liefde en verzoening
harmonie en eenheid
in een verdeelde wereld
waar het merendeel hunkert
naar welvaart dat geluk moet brengen.
Kennende de strategie
van meer en nog meer
vraag ik vergeving
aan de almachtige regie
voor al de vraatzucht
waardoor het paradijs kreunt.
Stil en alleen
met mijn gedachten
luidt mijn vraag
wat is de zin
van al dat smachten?
prevel ik mijn gebed
(wat ik nooit doe maar wat doet dat er toe)
van liefde en verzoening
harmonie en eenheid
in een verdeelde wereld
waar het merendeel hunkert
naar welvaart dat geluk moet brengen.
Kennende de strategie
van meer en nog meer
vraag ik vergeving
aan de almachtige regie
voor al de vraatzucht
waardoor het paradijs kreunt.
Stil en alleen
met mijn gedachten
luidt mijn vraag
wat is de zin
van al dat smachten?
Reacties op dit gedicht
| MayadeBij*: | Vrijdag, januari 05, 2007 21:48 |
| Uhrrr.. ;) | |
| Ssstephanie: | Vrijdag, januari 05, 2007 21:45 |
| Ik vind je gevoelens in dit gedicht erg mooi uitgedrukt. Ik herken er iets van mezelf in... Hou je hoofd erbij! Liefs en kus Steph. | |
| vlokje: | Vrijdag, januari 05, 2007 21:38 |
| En al is er meer, dan nog is het niet genoeg, dus het smachten blijft. Een héle mooie!!! liefs sylvia |
|
Over dit gedicht
| Auteur: victor y | 
|
|
| Gecontroleerd door: Innerchild | ||
| Gepubliceerd op: 05 januari 2007 | ||
| Thema's: | ||