K zit onder het bloed...
Ik wilde het niet maar het voelt zo goed.
Me zelf snijden.
Dat weer tot littekens gaan lijden.
K doe dit al zo'n lange tijd.
Waarom ben k nou ooit begonnen, ik heb zo'n spijt.
Misschien wil k de pijn van binnen gewoon niet voelen.
Om me verdriet weg te spoelen.
Om even me verdriet en woede kwijt te kunnen.
Maar dit is eigelijk niet wat k mezelf zou moeten gunnen.
Alles zit onder...
Me voeten, buik, armen en benen.
Ik kijk naar mezelf en dat wou ik dat die littekens verdwenen.
Maar helaas het is voor mijn leven getekend.
HOU OP! roept een stem in me hoofd huilend en smekend.
Dan voel k me weer machteloos en alleen.
en dan begint alles weer bij het begin en daar kan k maar niet omheen.