Als kind zat ik niet graag op mijn moederschoot
Dat zij zei en zo werd ik moederloos groot
Zelfs nu zou ik wensen dat het anders was
Al zat ik zelfs met mijn kont al in de as

Want geen steen geen zerk bied mij nog enig troost
Hoe kan ik tonen hoe het moet aan mijn kroost
Als zij die mij nooit als een zoon heeft aanvaardt
Het afscheid met wat zinloos vuur heeft geklaard

O wat wegen vragende woorden als lood
Toen ik mij op het laatste bij haar aanbood
Met mijner vragende blik die geen kans kreeg
Omdat zij de ogen dichtneep en stil zweeg

Nu wist ik hoe rusteloos haar ziel zou zijn
Haar hart berustend in weemoed en napijn
Waar ik tot het laatste om wat liefde vroeg
Wijl zij wegglipte en men haar niet begroef