Als ik mijn ogen dichtknijp
vallen druppels op de grond
lichtjes hoor ik mijn gesnik
en het verdriet dat ik vond.
Dichter en dichter
knijp ik mijn ogen,
ik moet het niet meer zien,
de angst is bewogen.
Met mijn armen
omarm ik mezelf zacht
proberen te verdwijnen
in een verzonken gedacht.
Mijn hele lichaam trilt
"hoe geraak ik hier doorheen?"
mijn handen hebben koud,
ik ril over vel en been.
Beelden flitsen door mijn hoofd,
meer en meer,
steeds angstiger
keer op keer.
"Laat het ophouden"
smeek ik met een traan.
Is het eindelijk opgehouden?
Is het eindelijk gedaan?