voor altijd onbestaand
whiskey
mijn zwijgzame vriend
hoe vele malen
tafelden wij tegaar
en bracht de kille,
schorre lokroep van de dood
ons innig bij mekaar
ik maak je tot mijn bloed
en pomp je in schokken
doelloos naar mijn eenzaam hart
want daar zullen wij versmelten
als zeeën in de oceaan
en drijven op het leven,
voor altijd onbestaand
Reacties op dit gedicht
| sunset: | Woensdag, januari 10, 2007 17:38 |
| Wohw. Treffende tonende poëzie. Liefs en nog een fijne - liefst nuchtere - avond, sunset |
|
| hiljaa: | Woensdag, januari 10, 2007 10:48 |
| Ierse whisky ? lust ik ook wel knufleifs--hiljaa-- |
|
| Mandje: | Woensdag, januari 10, 2007 10:42 |
| prachtige titel en laatste zin. een gedicht, overspoeld door eenzaamheid en verdriet... liefs, Marianne |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Het Gejefte | 
|
|
| Gecontroleerd door: Innerchild | ||
| Gepubliceerd op: 10 januari 2007 | ||
| Thema's: | ||