Niemand
zacht
mooi
een bloem
die probeerde te bloeien
vertrapt
met de grond
gelijkgemaakt
zwarte dagen
verdronken
als een vis die niet kon zwemmen
leeg
verlaten
een uitgeholde boom
woede
pijn
voor iets wat te mooi was
het duister
omarmt me
slokte me op
verdwenen
als
niemand
Reacties op dit gedicht
| Hans Winter: | Vrijdag, januari 25, 2002 01:43 |
| Na het vertrapt zijn volgen beelden van ondergronds en doods zijn, 'pijn'lijk is het sterven, om 'iets wat te mooi was', het onontkoombaar niet meer iemand zijn, met toch nog een besef van bloei, een begraven kiem die uit kan groeien, misschien. Een winters groetje, ik gun je een krokusje, Hans |
|
| Hans Winter: | Woensdag, januari 23, 2002 01:15 |
| Wat maakt je tot iemand? Wat is er gelijkblijvend in al wat je meemaakt? Is het te bewaren door al je ervaringen heen? |
|
| chiara32: | Dinsdag, januari 22, 2002 13:49 |
| mooi.... | |
Over dit gedicht
| Auteur: lidie | 
|
|
| Gecontroleerd door: | ||
| Gepubliceerd op: 22 januari 2002 | ||
| Thema's: | ||