muur




Om me heen gaan allemaal mensen dood,
Ik kleed me aan, maar toch voel ik me zo blood.
In een wereld vol verdriet, wat heeft de toekomst nog meer voor mij in het verschiet?
Wie gaat er straks, of ben ik het dit keer zelf?
Een gevoel waaronder ik op dit moment bedelf.
Ik wil zo graag genieten, maar voor hoelang?
Kan er niets aan doen, maar ik ben zo bang.
Waarom heeft een mens zoveel gevoel?
Dat je iedereen ooit moet loslaten is wat ik bedoel.
Soms wou ik dat ik niemand had leren kennen,
want op dit moment zou ik het liefst heel hard wegrennen.
Wegrennen van alles waar ik bang voor ben het te verliezen.
wil niet meer hele dagen maar lopen kniezen.
Ik leef mijn leven op deze wereld, waar mijn moeder mij
baarde.
Het moment waar iedereen liefdevol naar me staarde.
Ik kan het verdriet nu gewoon ff niet meer dragen.
Mijn hoofd vol, met onbeantwoorde vragen.
Heb het hele dagen koud, ben nog jong, maar voel me oud. Buiten is het grijs en guur.
Ik kan er niets aan doen, maar om me heen vormt zich een hele grote muur.
Wil geen verdriet meer, geen verlies,
maar weet ook dat ik uiteindelijk toch voor mijn geliefden kies.