Lankmoedig
staarde de beuk Onder de
eik zat jij Je was
een serene vlam Weet je, En dat
jij jezelf Ooit zag
ik je gestalte Had je
wel echt bestaan
schudde
zijn tanige kruin
Hij kende
het verhaal niet
dat de
donkere wind zong
voor de
mensenkinderen
mijmerend
in een heksenkring
Je
heldere ogen parelden
in het koele
maanvuur
die trouw
brandde
winter en
zomer
voor
altijd straalde
in de
geheime ruimten
van mijn
ziel
ik dacht
dat ik je altijd
zou
blijven gedenken
in de
avond
van
vergane dagen
zou
blijven schouwen
in de
spiegel van verwondering
dit
vreemde verhaal
van een
droomwereld
in een
gloed van wit licht
Maar
plots was je verdwenen
En nooit
keerde je weer
Ik weet
het niet…
Mogelijk
droomden wij
dezelfde
droom
Jij…
En ik…
| Mandje: | Zondag, januari 14, 2007 12:01 |
| SCHITTEREND MOOI. prachtig geschreven en vooral de laatste strofe boeit me. liefs, Marianne |
|
| sunset: | Zondag, januari 14, 2007 09:25 |
| Prachtig! En je weet, dromen zijn / worden werkelijkheid zolang je erin blijft geloven. Liefs en fijne zondag, sunset |
|
| remie: | Zondag, januari 14, 2007 09:08 |
| alleen de beste dromen blijven bestaan, en worden eens werkelijkheid...ik hou me daar aan vast...je hebt het met een tikje trieste blik beschreven...liefs remie | |
| Peter van Tiel: | Zondag, januari 14, 2007 00:44 |
| Droom je dromen maar ook al zijn ze vaak niet waar dromen zijn bedrog zegt het spreekwoord toch Maar je gedicht is ook een droom over/onder die ouwe beukenboom. En over mijn lijnen. Voelde me veel beter. Kon weer bukken en duiven vangen van de grond. Was veel actiever ook. Dus zeg niet dat het absurd is. In mijn geval zeker niet. Trustenknuffie, Peter. |
|
| MayadeBij*: | Zondag, januari 14, 2007 00:26 |
| Wat natuurlijk absurd zou zijn! ;) kus. | |
| Auteur: troebadoer | 
|
|
| Gecontroleerd door: maria | ||
| Gepubliceerd op: 14 januari 2007 | ||
| Thema's: | ||