Zo ben ik...Piaf.
In een duister najaar van Parijs,
overviel de dood een kleine mus,
onder een hemel grauw en grijs,
gaf ze haar laatste kus,
aan een man die ze liefhad tot haar dood,
waarvoor ze innig heeft gestreden,
haar zwarte, vage japon, lag nu bloot,
over een oude stoel, meegeleden...
Een strijd met verdriet en pijn,
weerklonk zelfs in haar lied,
in al haar eenvoud, zonder tierelantijn,
zong ze.."Nee, 't spijt me niet"
Al zag ze het leven als "La vie en rose",
ze werd gekweld door liefdesverdriet,
vaak was het geluk uit de boze,
als het geluk haar weer eens verliet...
Zo zijn mijn gedichten, voor iedereen,
de realiteit van het leven op papier,
die ik met genegenheid aan Piaf verleen,
en zo vindt ieder een manier....
overviel de dood een kleine mus,
onder een hemel grauw en grijs,
gaf ze haar laatste kus,
aan een man die ze liefhad tot haar dood,
waarvoor ze innig heeft gestreden,
haar zwarte, vage japon, lag nu bloot,
over een oude stoel, meegeleden...
Een strijd met verdriet en pijn,
weerklonk zelfs in haar lied,
in al haar eenvoud, zonder tierelantijn,
zong ze.."Nee, 't spijt me niet"
Al zag ze het leven als "La vie en rose",
ze werd gekweld door liefdesverdriet,
vaak was het geluk uit de boze,
als het geluk haar weer eens verliet...
Zo zijn mijn gedichten, voor iedereen,
de realiteit van het leven op papier,
die ik met genegenheid aan Piaf verleen,
en zo vindt ieder een manier....
Reacties op dit gedicht
| The Cool: | Woensdag, november 09, 2005 16:43 |
| ook het oude blijft mooi jeff greets HAROLD |
|
| Laurens Windig: | Zaterdag, april 13, 2002 19:21 |
| Ik stond aan haar graf en voelde haar levenskracht, nee 'k heb geen spijt! | |
Over dit gedicht
| Auteur: jeffry | 
|
|
| Gecontroleerd door: | ||
| Gepubliceerd op: 22 januari 2002 | ||
| Thema's: | ||