Hier gaan we weer, ik voel me toch zo slecht,
omdat wat jij weet, is niet volledig echt.
maanden lang, zit ik al te zweten
om uit te maken of jij hiervan moest weten
de juiste waarheid zit heel anders in mekaar
en die valt mij persoonlijk zelfs zwaar.
dat wil ik je besparen, dus ik hou me stil
ik denk zelfs niet dat je het ooit weten wil
ik weet dat ik je zo een boel leed bespaar
ze blijft dus bij mij, al zoveel jaar
maar waarom knaagt grote schuld zo aan mijn hart?
is het mijn eerlijkheidsgevoel dat me zo tart?
tuurlijk staat ze hier geschreven als een gedicht,
toch ik kan ze niet zeggen, niet in je gezicht
en ja, jij bent helemaal niet blind,
maar het is toch onlogisch dat jíj ze hier vindt?
ik moet ze gewoon kwijt om met me zelf te kunnen leven,
vandaar dat ik haar maar even neer heb geschreven
hier ligt ze vredig, bedolven onder zovelen
wachtend, tot ik haar met jou zou kunnen delen
ach, verleden is verleden, voorbij is voorbij
zelfs op dit eigenste moment gelden alleen jij en mij
het enige wat echt bestaat, is de liefde voor elkaar
nog steeds in elk licht te bewonderen, alleen niet voelbaar
vergeef me dus alsjeblieft mijn aanhoudend zwijgen
maar ik kan het gewoon niet over mijn hart krijgen,
je te vertellen dat ik mijn eigen geluk in het echt
vol overtuiging in jouw zachte handjes heb gelegd