(LR)Ik, symbool.
Ik, symbool.
Raak me aan voel mijn kloppen,
draag mijn smart nu niet te stoppen.
Verloren pracht zwevend vallen,
zo grote roem nu weer vervallen.
Maagdelijk wit nu zwart verweven,
Zwaar zoete geur heel vlug vergeten.
Stuk voor stuk gedwongen hangen,
door tijd verteerd door wind gevangen.
Door liefde omgeven maar ook geknakt,
eens sterk en mooi nu lelijk verzwakt.
symbolisch bewegend, in geven vergaan.
de roos, symbool van leven. . .
. . . dan weer van gaan.
Reacties op dit gedicht
| Tuimelaar: | Vrijdag, februari 02, 2007 22:34 |
| ''t is de natuur... doodgaan en heropstaan. de witte roos keert terug... altijd, bij de eerste zomerzon... hou moed, bewaar de hoop. morgen zal komen. |
|
| M@rcel: | Vrijdag, januari 19, 2007 18:28 |
| schitterbaar mooi verwoord en geschreven en met bewondering gelezen Knuff/liefs M@rcel |
|
| Cora (ZIJ): | Donderdag, januari 18, 2007 16:09 |
| Prachtig dit, graag gelezen door mij, | |
| Augustijntje: | Woensdag, januari 17, 2007 17:45 |
| waw!..met bewondering, ogen open, in stilte gelezen.. en ervan genoten! Prachtig!! x! |
|
| MizzTeaQ: | Dinsdag, januari 16, 2007 22:00 |
| Poeh!.. Knap, tweezijdig, mysterieus...mooi! Liefs, |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Dylirium | 
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 16 januari 2007 | ||
| Thema's: | ||