Wat er nu nog van mijn gedachten over is.

En dan sta ik stil....
Even een bewust wat er nu is voorbij gegaan.
Ik hoor diep in mij een harde gil.
Even voelen hoe diep het op mijn hart is gaan staan.

En dan sta ik even stil...
Bij mezelf, bij jou en bij de vrienden om mij heen.
Maar nu zonder jo
u is dit nu wat ik echt wil?.

Een hart zoals gemaakt van steen.
Keihard naar buiten toe....
Maar van binnen alsnog zo zacht en zo alleen.

En dan sta ik stil bij wat ik voor jou had geschreven.
Honderden papieren bladzijdes met pen schreeuwen,
kreten en smeken die voorbij gegaande pijn.
Alle minuten uren,
dagen,
weken en zelfs nu jaren wat ik me aan jou had gegeven.
Alle momenten van angst en hopeloos verdriet.
Het maakt me nu zo klein.
En terwijl er weer een paar tranen uit mijn oogjes giet.
Wens ik wederom weer,
dat ik niet in dit leven wil zijn.

Want dat wat het verleden bij mij nu achter liet.
Staat op mijn huid gebrand,
gekerft ,
zoals een schaduw van pijn.

Door drie jaren met jou samen .
Wil ik hier niet meer in mijn leven zijn.

Want leven .....,
Leven doet mij zo’n pijn.