Je was het leven moe
Altijd zat je ingedoken op je kamer,
De tranen stroomden over je wangen,
Niemand die je echt snapte.
Ik voelde me altijd super machteloos.
De moed om door te gaan met leven had je niet meer.
Je hebt het allemaal opgeven,
Iedereen met verdriet achter gelaten.
En nu als ik bij je graf sta,
Dan mis ik je steeds maar meer
Reacties op dit gedicht
| stift: | Woensdag, januari 24, 2007 21:14 |
| het verlies van een goed vriend is altijd zwaar ik steun je altij echt waar succes ( trouwens heel mooi) |
|
| Lynn Buggenhout: | Zaterdag, januari 20, 2007 20:52 |
| De verwerking van dit verlies zal nog lang duren. Maar ze zit in je hart en daar zal ze altijd blijven. |
|
| MiSs_Dionne: | Donderdag, januari 18, 2007 17:40 |
| Maar vergeet nooit dat ze voor altijd bij jou is. Ze is voor altijd in jou hart! houfuCkiinGveelvanjOu |
|
| Meisje met het hart*: | Donderdag, januari 18, 2007 08:49 |
| (W) Ik moet je snel spreken, geloof ik! [L] Tgaat niet zo goed met je hé! xx |
|
Over dit gedicht
| Auteur: ~d3nic3~ | 
|
|
| Gecontroleerd door: Sheena | ||
| Gepubliceerd op: 17 januari 2007 | ||
| Thema's: | ||