't Is pauze
't Is pauze
Ik zit op school,
Voor de verandering.
’t Is pauze,
En het is gelukt om in de kantine,
Een tafel te veroveren.
Het is zonde,
Ik was nog zo vrolijk opgestaan,
Eigenlijk was ik vijf minuten geleden,
Nog steeds vrolijk.
Maarja,
De kantine heeft besloten,
Om maar eens mooie liedjes te gaan draaien.
Helaas…
Ik dacht dat ik over je heen was,
Na die cruise,
Lekker uitrusten.
Niet dus.
Ik weet niet,
Hoe je het voor elkaar krijgt,
Om steeds weer,
Keer op keer,
M’n hoofd binnen te sluipen.
Ik bedoel,
Ik zit gewoon met ’n boterham,
Salami nog wel,
En opeens moet ik aan je denken.
Ik heb het al zo zwaar,
Om te verkomen dat m’n onderlip trilt,
En nou kondigt m’n vriendin,
Die de cd die gedraaid wordt uit haar hoofd kent,
Aan dat I belong to you van anastacia komt.
Oh god,
Ik weet niet hoe lang ik het nog vol houd.
Ik verstop m’n armen onder de tafel,
En hoop dat m’n kippenvel niet opvalt.
‘Waarom val je ook altijd binnen,
Op de meest irritante tijdstippen?’
Kijk, daar heb je het al;
“Maddy, wat ben je stil…”
Nagels in de binnenkant van m’n hand,
Hopend dat m’n stem niet te veel trilt.
“Ja, bietje slecht geslapen..”
Op de achtergrond;
“I belong to you, you belong to me…”
Oh god oh god,
Ik voel dat ik het niet lang meer vol houd.
Met veel moeite scheur ik m’n ogen los,
Van het punt waar ik me op gefocust had,
En probeer heel onopvallend,
Naar m’n vriendin te kijken.
Tervergeefs,
Ze kijkt terug.
En ziet het.
Holee, daar hebben we het.
Nu snel handelen.
Ik sta op,
Wat een hoop opschudding veroorzaakt.
Ik hoor ze denken:
‘Wauw, er gaat iets gebeuren, ze beweegt.’
“Ben ff naar de wc.”
Ik schrik van m’n eigen stem,
Zo zacht, maar zo schor.
Ik probeer zo nonchelant mogelijk weg te lopen,
Wetend dat de ogen in m’n rug prikken,
En wetend dat maar vier daar van het snappen.
‘Rustig lopen’, blijf ik mezelf herhalen.
‘Blik op de grond, het valt niet op.’
Nu nog hopen niemand bekends tegen te komen.
Nog vijf meter.
Deksel naar beneden en zitten.
Voor het eerst in 45 seconden,
Durf ik weer te knipperen.
Meteen glijd er een traan over m’n wang.
Waarom?
Hoe kan dit?
Na anderhalf jaar,
Nog steeds,
Die liefde voor jou…
Geruisloos glijden tranen over m’n gezicht…
Ik zit op school,
Voor de verandering.
’t Is pauze,
En het is gelukt om in de kantine,
Een tafel te veroveren.
Het is zonde,
Ik was nog zo vrolijk opgestaan,
Eigenlijk was ik vijf minuten geleden,
Nog steeds vrolijk.
Maarja,
De kantine heeft besloten,
Om maar eens mooie liedjes te gaan draaien.
Helaas…
Ik dacht dat ik over je heen was,
Na die cruise,
Lekker uitrusten.
Niet dus.
Ik weet niet,
Hoe je het voor elkaar krijgt,
Om steeds weer,
Keer op keer,
M’n hoofd binnen te sluipen.
Ik bedoel,
Ik zit gewoon met ’n boterham,
Salami nog wel,
En opeens moet ik aan je denken.
Ik heb het al zo zwaar,
Om te verkomen dat m’n onderlip trilt,
En nou kondigt m’n vriendin,
Die de cd die gedraaid wordt uit haar hoofd kent,
Aan dat I belong to you van anastacia komt.
Oh god,
Ik weet niet hoe lang ik het nog vol houd.
Ik verstop m’n armen onder de tafel,
En hoop dat m’n kippenvel niet opvalt.
‘Waarom val je ook altijd binnen,
Op de meest irritante tijdstippen?’
Kijk, daar heb je het al;
“Maddy, wat ben je stil…”
Nagels in de binnenkant van m’n hand,
Hopend dat m’n stem niet te veel trilt.
“Ja, bietje slecht geslapen..”
Op de achtergrond;
“I belong to you, you belong to me…”
Oh god oh god,
Ik voel dat ik het niet lang meer vol houd.
Met veel moeite scheur ik m’n ogen los,
Van het punt waar ik me op gefocust had,
En probeer heel onopvallend,
Naar m’n vriendin te kijken.
Tervergeefs,
Ze kijkt terug.
En ziet het.
Holee, daar hebben we het.
Nu snel handelen.
Ik sta op,
Wat een hoop opschudding veroorzaakt.
Ik hoor ze denken:
‘Wauw, er gaat iets gebeuren, ze beweegt.’
“Ben ff naar de wc.”
Ik schrik van m’n eigen stem,
Zo zacht, maar zo schor.
Ik probeer zo nonchelant mogelijk weg te lopen,
Wetend dat de ogen in m’n rug prikken,
En wetend dat maar vier daar van het snappen.
‘Rustig lopen’, blijf ik mezelf herhalen.
‘Blik op de grond, het valt niet op.’
Nu nog hopen niemand bekends tegen te komen.
Nog vijf meter.
Deksel naar beneden en zitten.
Voor het eerst in 45 seconden,
Durf ik weer te knipperen.
Meteen glijd er een traan over m’n wang.
Waarom?
Hoe kan dit?
Na anderhalf jaar,
Nog steeds,
Die liefde voor jou…
Geruisloos glijden tranen over m’n gezicht…
Reacties op dit gedicht
| Rihanna_18: | Dinsdag, februari 27, 2007 22:39 |
| Rot voor je... Hopelijk kom je eruit meid! Kus van Rihanna |
|
| MissyMii: | Zaterdag, februari 10, 2007 16:23 |
| Mooj gedicht! Bedankt trouwens nog voor je reactie op 1 van de mijne:) |
|
| girl with a little smile: | Maandag, januari 22, 2007 21:21 |
| het duurt lang zoiets te verwerken sterkte ik hoop dat het lukt liefs p.s mooi geschreven |
|
| Wishdom: | Maandag, januari 22, 2007 10:34 |
| Heel mooi beschreven. Het is herkenbaar. Ik wens je veel sterkte! | |
| Paiin_*: | Zondag, januari 21, 2007 17:23 |
| Mooi, herkenbaar.. Kusje & Sterkte! |
|
| -j-a-m-e-s-: | Zondag, januari 21, 2007 16:28 |
| mooi .... | |
| Br0kEn: | Zondag, januari 21, 2007 16:27 |
| heel veel sterkte je komt er wel door | |
| *jessica_genders*: | Zondag, januari 21, 2007 15:29 |
| wow | |
Over dit gedicht
| Auteur: inspiration | 
|
|
| Gecontroleerd door: Anastacia | ||
| Gepubliceerd op: 21 januari 2007 | ||
| Thema's: | ||