(LR) Eén zijn.
Eén zijn.
Ik heb geleerd te houden van,
mijn zijn te tonen nu en dan.
Aanvaarden dat ik nu ben,
iemand alleen die allen kent.
Je kent mij maar niet mijn ik,
volwassen buiten, het kleine kind.
De harde vechter, altijd klaar,
niet de ketting koud en zwaar.
Mijn lach, plezier mijn klare kijk,
niet het zeer, verwond door tijd.
De wolf ,de jager, de sluwe vos,
maar niet het prooi in het grote bos.
Vraag niet veel blauwe planeet,
grootste wonder dat alles weet.
Geef mij dat wat helpt de pijn,
De jager, het prooi, één leven
……één zijn.
Reacties op dit gedicht
| Mandje: | Woensdag, januari 24, 2007 11:32 |
| heel mooi! ( alleen jammer van HET prooi, i. p. v. DE prooi ) liefs en succes, Marianne |
|
| Augustijntje: | Dinsdag, januari 23, 2007 16:57 |
| mij lijkt het al een hele overwinning wanneer pijn en verwondingen niet verdrongen worden.. schitterend geschreven weer!.. we zijn ook niets anders gewend. x! knuf |
|
| Lonely Heart: | Dinsdag, januari 23, 2007 16:27 |
| Mooi, Liefs Lonely Heart |
|
| switi lobi: | Dinsdag, januari 23, 2007 15:32 |
| Jouw eigen unieke ik...een mens om van te houden! Big hug terug, dikke kus! Liefsliefs, switi lobi |
|
| MizzTeaQ: | Dinsdag, januari 23, 2007 15:23 |
| Een zijn...een hele kunst! Prachtig weergeven, succes!! Liefs, |
|
| Amon: | Dinsdag, januari 23, 2007 15:06 |
| eh...correctie: Schrijver, alsin mannelijk | |
| Amon: | Dinsdag, januari 23, 2007 14:58 |
| Een plaatje deze, waarde collega.....succes! | |
| micina: | Dinsdag, januari 23, 2007 14:35 |
| Waw .. prachtig. Jezelf vinden, een hele opgave hé. Mocht ik jury zijn ... je kreeg veel puntjes hiervoor. Liefs micina |
|
