Mijn Antwoordje



Voordat ik ging slapen,
zat ik nog vermoeid achter mijn pc te gapen.

Toen kwam ik plots uit aan je gedicht met veelbetekende zinnen,
ik moest het lezen al snel herbeginnen.

Ik denk dat het hier gaat over mij,
wat ik herkende de zinnen die je al eerder zei.

Ipv over vanalles te dromen,
had ik dit moeten zien aankomen.

We lijken extreem fel op elkaar,
soms beangstigwekkend raar!

We hebben nu ook al dezelfde liefdeszorgen,
en net zoals mij, veel te lang verborgen.

Ik weet hoe je je voelt,
hoe je nu met al die gedachten woelt.

Maar voor onze vriendschap hoef je echt niet te vrezen,
die is ijzersterk, dat hebben we al eerder bewezen.

Je kan nog echt over alles met me spreken,
je moet je gevoelens echt niet onder banken steken.

Ik zal altijd voor je klaar blijven staan,
zoals ik nu doe, onder het waakzaam oog van de maan.

Ik heb inderdaad zoals je dacht spijt,
ik wil echt niet dat mijn beste vriend hieronder lijdt…

Sorry als ik het je moeilijk heb gemaakt,
ik hoop dat ik je niet te diep heb geraakt…

dinsdag 23 januari 2007, 23u58




** Antwoord op dit gedichtje, van 1 van mijn beste vrienden**:



Halve bekentenis


Ik heb je onlangs een geheimpje gedeeld
Maar ik heb het niet zo eerlijk gespeeld

Ik heb wel alles eerlijk verteld
Maar één ding niet echt vermeld

Ik zei dat ik gek van je was
Omdat ik bang was voor de reactie wanneer je dat las

Maar ik moet toegeven, ik ben het nog altijd
Maar helaas tot mijn grote spijt

Jij bevestigde mijn gedachten
Ik wist ook dat ik niet veel anders moest verwachten

Weer een tegenslag van formaat
Maar dat is hoe het meestal gaat

Toch raak je zoiets niet gewend
Ook als je het antwoord al van te voren kent

Nu hoop ik niet dat dit gedicht gevoelens veroorzaakt van medelijden of spijt
Want het is m’n eigen fout, aan jou geen verwijt

Het is nu gewoon eenmaal de weg van de liefde, en van het leven
Maar ik wou je dit nog even zeggen, maar durfde het niet echt toegeven


22/1/2007