Een traan biggelt langs mijn wangen
Opnieuw heb ik hen pijn gedaan
Opnieuw ben ik o zo bot geweest
Heb ik hen daar gewoon laten staan
Een traan volgt de eerste die rolde
Het schraapt door merg en been
Zonder enig idee waar ik moet komen
En zonder een bestemming waarheen
Hoe harder ik probeer hen niet te raken
Hoe irritanter zij voor mij zijn
En ik weet; het ligt aan mijn eigen zaken
Toch doet het mij heel wat pijn
Die pijn kan ik er niet meer bij verdragen
Hoewel ik door moet gaan met wat ik doe
Het lichaam kan me gewoon niet meer behagen
En ik ben mijn leven moe