aan de oever
Dan staar ik aan de oever bij het water
wat roerloos een weerspiegeling geeft
verzonken zijn de handen die eens reikte
ik weet niet welke kant in me nog echt leeft
onze gezichtsuitdrukking is hetzelfde
de wind laat me voelen dat je bestaat
hetzelfde bloed loopt door onze aderen
nu wil ik je niet meer tegenkomen op straat
liefde, haat en broederschap ligt zo dicht
bij elkaar, waar zijn we het contact verloren
wanneer gingen we elk een kant op
uit het oog uit het hart was snel geboren
daar onder in de diepte leeft ergens jou zijn
met leugens en bedrog, hebzucht alleen
zesentwintig jaren vervlogen, jij hebt
een hart zo koud, dat het lijkt op steen
Reacties op dit gedicht
| micina: | Vrijdag, januari 26, 2007 20:59 |
| Pijnlijk geschreven dit mooie gedichtje. Liefs micina |
|
| Artifex: | Vrijdag, januari 26, 2007 13:18 |
| Jammer dat het zou moest zijn. Warme knuffel... Liefs, Artifex. |
|
| Lia van der Fluit : | Vrijdag, januari 26, 2007 13:13 |
| warme knuffel....en laat het verleden maar rusten,,,veranderen doe je het toch niet,,laifs,, | |
| Windwhisper: | Vrijdag, januari 26, 2007 13:12 |
| Ben er even stil van. heel droevig, klinkt dit. Sterkte maar. Liefs Cobie |
|
| sunset: | Vrijdag, januari 26, 2007 10:56 |
| Voelbaar rakend, treffend en pijnvol-teleurgesteld. Liefs en warme omarmende genegenheid, sunset |
|
| mobar: | Vrijdag, januari 26, 2007 10:42 |
| Wel droevig, maar knap onder woorden gebracht. Liefs, Mobar. |
|
| kleinmeisje: | Vrijdag, januari 26, 2007 10:41 |
| br mooi geschreven,maar ook om koud van te krijgen,en het is al niet warm.nou gelukkig is jou hartje wel warm en lief.fijne dag vandaag.liefs | |
Over dit gedicht
| Auteur: remie | 
|
|
| Gecontroleerd door: Anastacia | ||
| Gepubliceerd op: 26 januari 2007 | ||
| Thema's: | ||