steeds als ik ergens terecht kom
neem ik me voor me niet te hechten aan
en niet te gaan geven om
echter gebeurt me dat soms toch alweer
want soms dan is er iemand die springt eruit
die knuffelt en zoent je
die troost en luistert naar je
die geeft je wat je zo nodig hebt
en die wil je eigenlijk het liefst niet laten gaan
als je zo iemand ontmoet
(en dat gebeurt bij mij niet vaak)
dan realiseer je je wat je eigenlijk mist
en hoogstwaarschijnlijk weer gaat missen
omdat je alweer ergens anders naartoe moet, weg
en dat, juist dat
dat is voor mij verschrikkelijke pech
omdat ik eindelijk het gevoel heb dat er iemand is
die toch een beetje om mij geeft
en die me het gevoel geeft dat ik toch iets waard ben
en dat ik ook niet voor niks leef

loes