Dat het misschien beter was geweest er nooit
aan te beginnen; einde gelijk te laten aan begin
en alles zijn voeten te laten gaan, geen eigen oog
eraan te willen geven, papier geen baas te laten zijn
over mijn handen – hoe het allemaal uit mij
en mijn vingers komt gekropen en het pijn doet
keer op keer te zien hoe woorden meer zijn
dan het beeld op zich en ze soms zelfs de foto
overstijgen in hun waarheid dat een kind nooit
horen kan wat er werkelijk gezegd wordt: een muur
die voor altijd voor mijn ogen staat, het klimmen
dat zich uit in woorden en het naar beneden vallen
in mijn gedicht.