De leegte valt
En het doek sluit
Het licht gaat stilletjes weg
Samen met het geluid
Je denk in jezelf
Waarom
Sta ik hier
Te midden
Van dit gruwelijk
Afstandig
En vooral
Miserabele
Leven
En je kan aan niets anders denken
Dan weg te zijn
En dan mag je
Geen
Gevoelens tonen
Niet zeggen
Ik ben het beu
Daar in die lege plek
Bedolven onder zinnen
De leegte zit in mijn hart
Één zwarte vlek
Verkracht de gevoelens in mijn hoofd
Zo worden toch niet beantwoord
Of beluisterd
En dan draal je verder
Naar de volgende halte
Van het leven
Om het dichterbijkomende einde
Te begroeten
En te kunnen zeggen
Het was goed
Want dromen
Zijn toch verlangens
Die je de nek om wringen
In tijden van wraak
En mijn hoofd die zoekt de waarheid
mijn adem snakt naar nood
mijn ziel zweeft in het donker
En mijn hart leeft in de dood.