ik kan het nog steedst niet begrijpen,ik snap nog steeds niet.
ik denk vaak waarom,en huil van verdriet.
ik kan wel uitschreeuwen van de pijn.
waarom je ziek werd,waarom het zo moest zijn.
mijn lieve mama, die zo goed was voor iedereen.
zoals zij was er geneen.
de lieve lach,als ik boos was,moest ik weer lachen als ik dat zag.
we konden nooit boos zijn op me kaar.
we gingen wel eens fel tegen elkaar te keer.
maar altijd shoten we dan in de lach,en hadden we het niet meer.
je was mijn beste vriendin,samen naar de bioschoop,samen naar de stad.
samen winkelen dat was wat.
en nu moet ik allemaal missen,kan ik het nooit meer doen.
met vriendinnen maar dat is anders zoals met jou toen.
jij wist altijd meteen wat ik wouw zeggen en wat ik bedoelde.
ik kan niet uitleggen hoe ik me toen voelde.
dat je er niet meer was,ik was woest.
dat ik in m'n eentje veder moest.
tegelijketijd blij voor jou, je had geen pijn meer.
je hoefde niet meer te lijden,en niet de strijden.
ik zal je nooit vergeten, ik ben blij dat ik je heb gekent.
ik ben trost en blij dat je me moeder bent.