Vijf stille tranen...
de eerste voor de onzekerheid in je leven,
zo ook de last met je spraakorganen,
en de hulp die niemand je kan geven.
De tweede voor je stemmingswisselingen,
de twijfels waar je niet mee om kan gaan,
om de mensen die door die ziekte eerder heen gingen,
en wat hun allemaal hebben moeten doorstaan.
De derde vanwege alle tegenslagen,
het niet meer weten waar je mee bezig was,
dingen die je moeilijk kan verdragen,
het zien van je eigen traan in het spiegelglas.
De vierde voor je omgeving, je vrienden,
die het moeilijk kunnen verdragen,
het steeds in de steek gelaten worden door mensen die er niet dienden,
'hoelang zal het zo nog doorgaan?' begin je bij jezelf af te vragen.
De vijfde traan zo moedeloos,
je wilt nergens meer iets over weten,
de beslissing waar je zelf voor koos,
die vijfde traan, die je immers zelf inmiddels alweer bent vergeten...
-Alzheimer-