Langzaam sterf ik...
Langzaam voel ik me wegglijden,
Die gladde vloer onder me vandaan.
Probeert me de afgrond in te duwen,
Maar wil me pijn laten lijden.
Ik kan er niet meer tegen,
Telkens een mes in mijn hart.
Steeds iets verder doordraaien,
Tot ik nog net niet sterf.
Het knaagt aan me,
Zo gemeen in mijn hart.
Van die kleine muizen hapjes,
Zo dat ik zoveel mogelijk lijd.
Waarom doet het me zoveel,
Elke keer er ruzie over krijgen.
Ik wil het niet meer,
Laat het stoppen.
Ik wil het niet langer zo,
Of ik maak er een eind aan.
Of we pakken het anders aan,
Maar dit wil ik niet langer.
Reacties op dit gedicht
| ~_*someone: | Maandag, januari 29, 2007 21:15 |
| Mooi geschreven gedicht. Ik wens je erg veel sterkte en ik hoop voor je dat het goed komt. Maar voor alles is een oplossing vergeet dat niet. Liefs_X mij. |
|
Over dit gedicht
| Auteur: ~~JeSSiCa~~ | 
|
|
| Gecontroleerd door: Sheena | ||
| Gepubliceerd op: 29 januari 2007 | ||
| Thema's: | ||