Dit zouden de mooiste tijden van mijn leven moeten zijn
Maar eigenlijk, is het een zooitje
Meestal nog wel te verdragen, ook al doet het pijn
Had genoeg vrienden
Zolang die ene beste vriendin
Kende haar al vanaf het begin
Ik kreeg het moeilijk, met mezelf
Geen fut meer, problemen waarmee ik mezelf bedelf
Geen zin meer om te bellen
Dus liet ik het gaan..
En laat dat nu de reden zijn dat ze mij lieten staan
Ik ben altijd optimistisch
Houd van het bereiken van doelen
Problemen zijn er om opgelost te worden
Maar waarom blijf ik me dan zo voelen?
Wanneer ik tussen de mensen ben
Is het toch redelijk fijn
En dan vraag ik me af
Is alleen eenzaam, beter dan samen eenzaam zijn?