Een vrouw laat haar tranen de vrije loop,
haar zus ontnam haar juist het laatste sprankeltje hoop.
Waarom voelt haar zus zich altijd tekort gedaan?
Kan ze het leven met zichzelf misschien niet meer aan?
Het begon allemaal met een geschil,
tussen kleine kinderen met elk hun eigen wil,
slagen mag je niet toestaan
dus moest het ene kindje in de hoek gaan staan.
Wie noemt er nu een kleine van vier
een schijnheilige voor haar plezier?
Wie zonder fout is, werpe de eerste steen
maar dit begrijpen kan geeneen.
Maar de tijdbom tikt en het zal niet meer lang duren
voordat de ene genoeg krijgt van de andere haar kuren.
Als de ene de andere enkel maar kan bijten zonder reden
kan je beter de deur sluiten zodat ze je huis niet meer kan betreden.
Misschien ben ik wel te hard
maar wie mij zo tart
kreeg van mij geen kans meer
want gedane zaken nemen geen keer!
Zo’n personen kan je beter voor altijd negeren
want zij zullen toch nooit leren,
zij zijn zich immers van geen kwaad bewust
want het is steeds een ander zijn fout.
Misschien dat dit hun geweten sust
maar dit laat mij koud...
Over and out!