Een soort verlamming,en dan blijf ik even steken op de plaats waar ik denk dat het niet meer hoeft,
wat zou het nog waard zijn hier te komen,waar het alleen maar donker kan zijn.
Ik wil niet meer in die verlamming leven en opgeven en uiteindelijk toegeven,
aan datgene dat me in die verlamming doet leven.
Ik ga meer kapot,elke minuut meer dat ik wil lachen en blij wil zijn,het steekt in mijn hart,waarom toch...
Het steekt steeds dieper en haalt mijn kracht eruit,
wat zou het nog waard zijn wanneer ik geen kracht meer heb om te leven,en alles me is ontnomen.
Ik zou alleen maar kunnen opgeven en toegeven aan datgene dat eigenlijk niets wilde voorstellen maar me
wel lokte in de val waar ik niet uit raak.
Nooit meer.
Ik voel me dwalen in een andere wereld,ik wil vergeten wat ik vergeten kan,maar eigenlijk ook niet.
Ik verga van vedriet,waarom ziet niemand het niet.
Dat ik liever slaap en liever van niets afweet,
van wat zich afspeelt,
in deze angstaanjagende wereld die alleen maar
wraak wil nemen op een leven,dat wil herleven,
in een andere wereld zonder verschrikking
en hopeloosheid,zonder verlaten te worden,en spijt,
ik zit vast,in mezelf in dat gevoel dat me steeds meer openrijt...