allemaal te veel..
Hoe kan ik jou dit nou vetellen..
als het mij zelfs te veel word..
het zijn de herinneringen die knellen..
hij die de "NEE" duidelijk niet heeft gehoort..
vertellen heeft geen zin..
praten wil ik ook niet..
aangeven helpt evenmin..
niemand die de pijn van binnen ziet..
ik hoef geen medelijden..
ook de steun doet mij verdriet
ik kan hem toch niks verwijten..
ik ken hem immers niet..
als het mij zelfs te veel word..
het zijn de herinneringen die knellen..
hij die de "NEE" duidelijk niet heeft gehoort..
vertellen heeft geen zin..
praten wil ik ook niet..
aangeven helpt evenmin..
niemand die de pijn van binnen ziet..
ik hoef geen medelijden..
ook de steun doet mij verdriet
ik kan hem toch niks verwijten..
ik ken hem immers niet..
Reacties op dit gedicht
| Ton Rijkers: | Donderdag, februari 01, 2007 19:09 |
| Voel je je niet verschrikkelijk eenzaam..met dit standpunt..want pijn en verdriet moet je toch kunnen uiten..Of niet soms? Groetjes en heel veel sterkte, Ton |
|
| arie: | Donderdag, februari 01, 2007 16:06 |
| Vertellen heeft juist zin... Niet alleen voor jou maar ook voor hem... Nee, medelijden hoeft niet, maar medeleven door begrip juist wel sterkte met je beslissing arie |
|
Over dit gedicht
| Auteur: -pff- | 
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 01 februari 2007 | ||
| Thema's: | ||