ultieme stilte
het was weer tijd, ik moest gaan
om afkickverschijnselen te voorkomen
kan bijna geen dag overslaan
oke, om het etmaal red ik net
ik geef toe, ik ben verslaafd
tot op het bot, aan de zee
in vlakbij geboren en getogen
vergroeid met mijn vezels mee
ik teug en snuif met lieve lust
de zilte wind langszij gestreeld
minnend het strand met de ruis
de thuiskomvoel in volle rust
al de seizoenen, door elk weer
zonbeschenen of in schurend storm
ze is voor mij de ultieme stilte
in puur zuiverste vorm
| lommert: | Vrijdag, februari 02, 2007 08:25 |
| tot op het bot, aan de zee...die verslaving kan ik met je delen;) wat een pracht gedicht xxliefs willem |
|
| H.J.: | Vrijdag, februari 02, 2007 04:51 |
| een jaloerse lezer geeft kus met een glimlach. heerlijk xxx |
|
| fortuna: | Vrijdag, februari 02, 2007 01:26 |
| Waar de rust en stilte gevonden worden. Dicht bij zee wonen is en droom. Mooi geschreven Liefs |
|
| M@rcel: | Vrijdag, februari 02, 2007 00:43 |
| wat een puur en stilmakend mooi gedicht Liefs M@rcel |
|
| dichterbij: | Vrijdag, februari 02, 2007 00:42 |
| ik kan me daar alles bij voorstellen. lijkt me heerlijk als je zin hebt zo naar de zee te gaan en te genieten van het ruisen en de stilte lieve groet |
|
| Auteur: maria | ||
| Gecontroleerd door: maria | ||
| Gepubliceerd op: 02 februari 2007 | ||
| Thema's: | ||