Geen sprankje licht kan ik meer zien,
Hoe vol de maan ook aan de hemel staat…
Ik wil de waarheid niet inzien,
Het was dus toch waar…
Is alles dan nu dus echt voorbij,
Nooit jou meer in mijn armen,
Nooit jou meer aan mijn zij,
Alleen de duisternis om me heen,
Ik heb jou niet meer om mijn leven te verlichten,
Net alsof ik vergeten ben de stroomrekening te betalen…
Ik kan alleen nog maar mijn gevoelens in mezelf richten,
Wetend dat jij,
Jij niet meer zal luisteren…
Met 3 woorden flikte jij het,
Om mijn wereld te verduisteren…
Mijn lippen fluisteren nog steeds je naam,
Maar niemand die me hoort…
Mijn ziel is leeg,
Mijn hart ligt open
Maar niemand die zich er aan stoort…
De stilte maakt geluid,
En ik kijk op…
Ik loop er naar toe,
En zet mijn wekker eindelijk uit…
~*MissUnknown*~
&
patrick_wijchen
| »°Merit°«°SpaCertje°»: | Zaterdag, februari 10, 2007 22:40 |
| Sad_angel heeft gelijk het is egt een stil makend gedicht:)ik heb et twee keer over nieuw gelezen:)egt heel heeel mooi houvanje(L) kusje merit(K) |
|
| Sad_angel: | Zaterdag, februari 03, 2007 13:46 |
| Een stilmakend prachtig gedicht,, heel mo0i.. w0rd er gewn stil van... Hugss Sad_angel :) |
|
| Auteur: patrick_wijchen | ||
| Gecontroleerd door: Innerchild | ||
| Gepubliceerd op: 02 februari 2007 | ||
| Thema's: | ||