Over onzin gesproken. Het vuur tussen jou en mij kan niet anders doen dan doven. De richting waarin het verkeer loopt is eenzijdig en dus zwart gekleurd. Veel dingen gaan zoals ik wil, minder dingen niet. Die minderheid in dingen probeer ik zoveel mogelijk te vermijden, omdat de controle die ik heb over het leven nodig is voor de rust in mijn hoofd. De rol die jij speelt in mijn leven is gebaseerd op de regisseursstoel die ik daar heb neergezet. Ik bepaal wanneer jouw scène begint en waar de mijne eindigt. Speel je rol uit en geef mij niet de schuld voor het verzinnen van het karakter, want ik liet je ‘em zelf kiezen. Ik schrijf het script, ik maak de omslag, ik geef jou je laatste regel. Stil kijk je me aan en vol verwachting probeer je een woord te lezen van de titel die op mijn handen staat geschreven. Ik keek ernaar en las zonder moeite de woorden in spiegelbeeld, omdat het tussen ons zo is; ik verticaal en jij doordringend horizontaal. Liefdevol aai ik over je haar en draai m’n hand om. Je ogen worden groot, je schrikt van de woorden en kijkt me niet begrijpend aan. Wederom worden de verschillen tussen jou en mij duidelijker dan ooit. Ik sta op uit mijn stoel en laat mijn schatje huilend achter. Alsof jij zo goed kunt acteren.