Voorgoed...
Neen zei ik,
dat moet je maar niet doen,
het zou alles verpesten.
Ik begrijp je, zei hij
omdat hij wist
dat hij aan een afscheidszoen had gedacht.
Daar stonden we dan
als twee zwijgende standbeelden
tegenover elkaar.
Toen ik zag dat zijn ogen begonnen te knipperen
heb ik enkel met m'n vingers
de tranen van z'n gezicht geveegd.
Je mag altijd terugkomen, zei ik
als je ginder toch niet vindt
wat je zocht.
Ik beloof het, zei hij
en hij draaide zich om
en verdween voorgoed uit mijn leven
dat moet je maar niet doen,
het zou alles verpesten.
Ik begrijp je, zei hij
omdat hij wist
dat hij aan een afscheidszoen had gedacht.
Daar stonden we dan
als twee zwijgende standbeelden
tegenover elkaar.
Toen ik zag dat zijn ogen begonnen te knipperen
heb ik enkel met m'n vingers
de tranen van z'n gezicht geveegd.
Je mag altijd terugkomen, zei ik
als je ginder toch niet vindt
wat je zocht.
Ik beloof het, zei hij
en hij draaide zich om
en verdween voorgoed uit mijn leven
Reacties op dit gedicht
| wolkie: | Zaterdag, februari 03, 2007 15:59 |
| Rakend mooi verwoord Ik ben er helemaal stil van geworden... |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Joylien | 
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 03 februari 2007 | ||
| Thema's: | ||