Je pijn
leek zo ondraaglijk.
Je vocht door,
elke tegenslag
overwonnen..
totdat het niet
meer ging.
Alles was voor
jou zo pijnlijk.
Je voelde je
rot maar er
waren mensen die
dachten dat je dat
had verzonnen.
Snijdend injezelf,
hopend dat je de
pijn die binnen
in je zat
even vergat..
Je wilde niet
meer..
want vanbinnen
deed het je
steeds meer zeer.
Je dacht aan fijne
momenten die je
de laatste tijd
niet meer had.
Nooit was er meer
een lach..
Nooit waren er
meer momenten
dat je geluk
nog zag..
Huilend probeerde
je in te slapen.
Maar het gonsde
maar in je hoofd:
ik ben niemand.
Wat kan ik nou?
Wie ben ik?
Zijn er wel
mensen die om
om me geven?
Telkens huilde
je zo dat je er
bijna van stik.
Opeens..
was je niet meer..
Het deed zo zeer.
Je kon niet meer.
Je wilde van alle
pijn af.
Maar ben je nu
verlost van pijn?
Ik wilde dat je
hier nog zou zijn.
Maar we leggen
ons erbij neer.
Ook al doet het
zeer...