....de brug naar.....
Verder, steeds verder slenteren, stap voor stap.
Het gevoel van realiteit, niet meer dan een teken in de nacht.
De pijn onverdraaglijk, het leven aan de haven,
rondom mij, illusie flikkerend als neonreclame.
Kan niets mij dan tegenhouden, dit besluit te laten varen.
Verder, steeds verder strompelend, dieper in de nacht.
Vloeien van tranen, zicht op een onherkenbare stad.
Ik kan niet meer, het gemoed verzwaart,
de angst, de mist over de zwarte brug,
durf ik zover, zal hier dan eindigen mijn zinloze vlucht.
Dieper, steeds dieper, de koude in mijn hart.
Niet weer! Niets meer! Geen terugblik naar het begin,
twijfels de naam, een schaduw mijn bestaan.
Geen bekende weg voor mij die op mij wacht,
enkel een stap, een stap verder in de kloof van onmacht.
De wind blaast hard over de reling, witte vingers krampachtig op het staal.
Ginder vaag, de reflectie van een gerimpelde stad.
O nacht koester mij, geef mijn gebroken geest de laatste kracht!
Het ruisen van de val, het kloppen van mijn hart.
Gelukkig, de rust in de omarming van de zwarte gracht.
".....de brug naar..."
Het gevoel van realiteit, niet meer dan een teken in de nacht.
De pijn onverdraaglijk, het leven aan de haven,
rondom mij, illusie flikkerend als neonreclame.
Kan niets mij dan tegenhouden, dit besluit te laten varen.
Verder, steeds verder strompelend, dieper in de nacht.
Vloeien van tranen, zicht op een onherkenbare stad.
Ik kan niet meer, het gemoed verzwaart,
de angst, de mist over de zwarte brug,
durf ik zover, zal hier dan eindigen mijn zinloze vlucht.
Dieper, steeds dieper, de koude in mijn hart.
Niet weer! Niets meer! Geen terugblik naar het begin,
twijfels de naam, een schaduw mijn bestaan.
Geen bekende weg voor mij die op mij wacht,
enkel een stap, een stap verder in de kloof van onmacht.
De wind blaast hard over de reling, witte vingers krampachtig op het staal.
Ginder vaag, de reflectie van een gerimpelde stad.
O nacht koester mij, geef mijn gebroken geest de laatste kracht!
Het ruisen van de val, het kloppen van mijn hart.
Gelukkig, de rust in de omarming van de zwarte gracht.
".....de brug naar..."
Reacties op dit gedicht
| Sheena: | Zondag, januari 27, 2002 03:22 |
| Tsja, herkenbaar, die bruggen fluisteren ook zo zoet ...... take care, Sheena |
|
| Anemoon: | Zaterdag, januari 26, 2002 21:28 |
| 'de rust in de omarming van de zwarte gracht' Mooi. Het stelt mij gerust. Ik hoop dat je het nog niet hoeft mee te maken, veel liefs, Anemoon |
|
| pramodah: | Zaterdag, januari 26, 2002 20:01 |
| De brug naar...... nergens Rudy want ook zij brengt geen bevrijding....maar het is een mooi gedicht en dat helpt wel....... greetz pramodah |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Vermeulen Rudy | 
|
|
| Gecontroleerd door: | ||
| Gepubliceerd op: 26 januari 2002 | ||
| Thema's: | ||